ชีวิตในต่างแดน ณ ประเทศฟิลิปปินส์
*บล็อคนี้เขียนไว้เมื่อประมาณ 8 ปีที่แล้ว แต่เพิ่งจะได้ลง มันก็จะไม่ค่อยอัพเดทเท่าไหร่ แต่ก็อยากลง อยากเล่า....
เคยคิดเสมอว่าชีวิตคือการเดินทางและการเรียนรู้ แต่ดูเหมือนว่าการเดินทางและการเรียนรู้นั้นไม่เคยหยุดนิ่งและไม่มีวันสิ้นสุดจริงๆ ทุกปีจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับชีวิตของฉัน หนึ่งปีที่ผ่านมาคือการได้ย้ายมาอยู่ในประเทศใหม่กับงานใหม่ พอเริ่มต้นกับปีใหม่ได้ไม่นานก็เป็นอีกครั้งกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิต พูดได้เลยว่าชีวิตฉันนี้ช่างไม่มีคำว่าน่าเบื่อจริงๆ นอกเสียจากว่าการที่ต้องรอเริ่มงานใหม่โดยอยู่เฉยๆ เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว!! และการท้าทายในการเขียนบล็อกนี้ก็คือการเขียนจากแล็บท๊อบที่ไม่มีแป้นไทย!!!
หลายคนสงสัยว่าทำไมถึงออกจากงานที่เก่ามา ทั้งที่เคยพูดไว้ว่าสัญญาสองปี ที่จะพูดตอนนี้จะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีเจตนาจะกล่าวหาว่าใครผิดหรือถูก ส่วนหนึ่งคือความผิดของตัวเองที่ไม่สามารถทำงานได้อย่างไม่มีที่ติ หรือไม่มีข้อผิดพลาดใดๆได้ตามที่โดนหมายหัวไว้ แต่ลองคิดกันดูหน่อยมั๊ยว่ามีใครบ้างที่สามารถทำงานโดยไม่มีข้อผิดพลาดเลย? งานที่ทำเป็นครั้งแรกในชีวิต กับประสบการณ์ที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่ต้องมาเรียนรู้ใหม่และเริ่มต้นใหม่หมด ผ่านมาได้หนึ่งปีโดยได้รับคำชมจากแขกก็ไม่น้อย แต่ไม่เคยได้รับใบประกาศเกียรติคุณที่สมควรได้ ข้อผิดพลาดก็มีเหมือนคนอื่นๆ แต่ตัวเองโดนเพ่งเล็งมากกว่าคนอื่น คำที่ว่า "มีคนชอบ ก็ย่อมมีคนชัง" นั้นใช้ได้กับทุกทีจริงๆ และเมื่อรู้ตัวว่าไม่สมควรทำผิด แต่ก็พลาดจนต้องได้รับการลงโทษ
ข้อคิดก็คือ การที่มาทำงานที่นี่เราได้รับการคุ้มครองสิทธิแค่ไหน? ในขณะที่คนท้องถิ่นได้รับการคุ้มครองเต็มที่ การผิดพลาดครั้งนี้่เป็นบทเรียนที่ดี ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของการตรวจสอบสัญญาว่าจ้าง สิทธิและผลประโยชน์ ร่วมไปถึงคน...ไม่ว่าจะเพื่อนร่วมงาน หรือบุคคลรอบข้าง
แต่ถึงแม้ชีวิตฟังดูจะยุ่งยากอยู่บ้าง แต่ในความโชคร้ายบ้างครั้งก็ไม่ได้น่ากลัวเสมอไป อย่างคำกล่าวที่ว่า "เมื่อประตูบานนึงปิด อีกบานก็จะเปิดออก" อยู่ๆ ก็มีโอกาสได้ร่วมงานกับบริษัทต่างชาติที่เปิดกิจการมานานเป็นเวลากว่า 150 ปี มีชื่อเสียงและเป็นที่ยกย่องกล่าวขานไปทั่วโลก แต่เรื่องดีก็มักจะมากับอุปสรรคเสมอ เพราะฉันต้องมานั่งเรียนรู้งานใหม่ที่ไม่เคยทำมาก่อน!! อีกครั้งนึงแล้วสินะกับการเรียนรู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด
Comments